Το μάθημα “Πλαστική και σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα απεικόνισης του χώρου”, μέσα από την προσέγγιση μιας ιστορικά τεκμηριωμένης καλλιτεχνικής πρακτικής προβολής του εαυτού, (αυτοπροσωπογραφία), επιχειρεί την κατανόηση της εικαστικής διαδικασίας που οδηγεί στην άρτια και ολοκληρωμένη εικαστική κατασκευή. Ένα εκθέσιμο αντικείμενο που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός δυναμικού πνευματικού αποθέματος για την κινητοποίηση του στοχασμού και της κριτικής σκέψης.

Το μάθημα διερευνά την αυτοπροσωπογραφία ως μια αυτοαναφορά που βαθμιαία μέσα από την καλλιτεχνική διαδικασία μεταβαίνει από τον εαυτό στον εξωτερικό κόσμο. Η βαθύτερη κατανόηση της διασύνδεσης του δίπολου εαυτός-κοινωνία, παράγει τη διαλεκτική σχέση ατομικής και συλλογικής ταυτότητας. Οι διαφορετικές εκδοχές του εαυτού, άλλοτε ύλη, πάντοτε πνεύμα, ορίζουν το ετερογενές/κατακερματισμένο κοινωνικό πλαίσιο της αστικής ζωής. Η τέχνη λοιπόν πρέπει να ξαναβρεί το σκοπό της, να αναστοχαστεί το παρόν σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται κατά βάση από την λήθη του ιστορικού, προκειμένου να παρουσιάσει με τρόπο μοναδικό και εύσχημο τα ρευστά συμπεράσματά του υποκειμένου της.

Οι εικαστικές προτάσεις οφείλουν να πραγματεύονται τα ενδεχόμενα υπέρβασης των προσωπικών αμυντικών μηχανισμών, επιτρέποντας την πρόσβαση και την περιήγηση σε ένα μεταβατικό χώρο αναδιανομής και αποοικειοποίησης δεδομένων. Οι οσμώσεις που προκύπτουν ρευστοποιούν σταδιακά κάθε ιδιωτική ή δημόσια σφαίρα, δημιουργώντας μια νέα συνθήκη αλληλεπίδρασης που αντιστέκεται στην ανίχνευση διαχωρισμών μεταξύ των εκάστοτε ταυτοτήτων. Πόσο μπορούμε άραγε να διαχειριστούμε τη διαμεσολάβηση μιας τέτοιας επαυξημένης εγγύτητας?

Η εκπαιδευτική διαδικασία ολοκληρώνεται με την παραγωγή και τον σχεδιασμό έκθεσης και καταλόγου με τα εικαστικά έργα και τα κείμενα των σπουδαστών.