Η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί ένα πείραμα αποϊδρυματοποίησης στη χερσόνησο της Βούλας, η οποία οριοθετείται από βραχώδες παραλιακό μέτωπο (ανατολικά), την ιδιοκτησία του ΠΙΚΠΑ- ΠΑΑΠ (βόρεια) και το πρώην κάμπινγκ Βούλας ΕΟΤ (δυτικά).

Το πρόγραμμα επέμβασης περιλαμβάνει ένα θερινό συμπεριληπτικό κάμπινγκ στη λογική της Crip theory, για ανάπηρα και μη άτομα, και μία προσβάσιμη παραλία που διαπλέκονται μεταξύ τους με ένα δίκτυο διαδρομών. Η  Crip Theory διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1960 και αποτελεί μια ριζοσπαστική κριτική στην θεώρηση της αναπηρίας που διατυπώνει πως ένας προσβάσιμος κόσμος είναι εφικτός.

Η παρέμβαση ακροβατεί ως προς τον ρεαλισμό της. Ακροβατεί ανάμεσα στην ουτοπία και την πραγματικότητα.  Αναφέρεται, λοιπόν, σε μια διαφορετική κοινωνία έτοιμη να ασπαστεί το Κοινωνικό Μοντέλο για την αναπηρία, και έρχεται κόντρα στην σημερινή ιατροκεντρική προσεγγιση των αναπήρων ατόμων. Ταυτόχρονα αντιτάσσεται σε ρεύματα εξευγενισμού της περιοχής, τον κατακερματισμό του παραλιακού μετώπου από ιδιοκτησίες και τον αποκλεισμό της περιοχής από τον αστικό ιστό.

Η πρόταση σε επίπεδο γενική διατύπωσης συνίσταται στην συνέχιση του υπάρχοντος δρόμου στο εσωτερικό της έκτασης ως βασικού πεζοδρόμου-ραχοκοκαλιάς που αποτελεί άξονα-όριο στην λειτουργική διαφοροποίηση των περιοχών που διαπερνά και στην ανάδειξη επιμέρους «τόπων». Στα πλαίσια αυτά, στο βόρειο κομμάτι της έκτασης αναπτύσσονται οι ιδιωτικές λειτουργίες του συγκροτήματος που αφορούν πρώτιστα τα παιδιά και το προσωπικό, ενώ στο νότιο παραθαλάσσιο κομμάτι πρόσβαση έχει το κοινό. Επιλέγεται ως εστιασμένη περιοχή επέμβασης, τμήμα του νότιου παραθαλάσσιου μετώπου στην αρχή της χερσονήσου Άκρα Αιξωνή. Σχεδιαστικά, η κεντρική ιδέα, συνίσταται στην αφαίρεση του υφιστάμενου ορίου-κάγκελου που διαχωρίζει την μια παραλία σε δυο επιμέρους τόπους και στην τοποθέτηση του άξονα κίνησης στο ίχνος αυτό . Η σύνθεση οργανώνεται σε ένα κάναβο που θυμίζει βεντάλια και επιτρέπει άνοιγμα και φυγές προς την θάλασσα. Το δίκτυο περιλαμβάνει: α) τέσσερις τριάδες οικίσκων, σε κάτοψη Π, ώστε να σχηματίζουν κοινότητα με κοινή αυλή, β) το συλλογικό κτίριο με τον υπαίθριο χώρο του, γ) την ανοιχτή πλατεία- χώρο παιχνιδιού γύρω από την υφιστάμενη τραπεζαρία και δ) την περιοχή της παραλίας με τις προσβάσιμές εγκαταστάσεις της.

Πραγματοποιείται, λοιπόν, εγχείρημα με σχεδιαστικές αρχές συμπερίληψης και προσβασιμότητας που φιλοδοξεί να αποτελέσει μία πρόταση που ξεπερνά τον παραθεριστικό χαρακτήρα της περιοχής επέμβασης, που δεν περιορίζεται στους θερινούς μήνες, αλλά αποτελεί πρόταση δημόσιας συμβίωσης, ένα μανιφέστο για την υπέρβαση των εμποδίων  και του αποκλεισμού των αναπήρων ατόμων.