Το βασικό μέσο εξιστόρησης αλλά και καταγραφής ιστοριών δεν είναι άλλο από την αφήγηση. Το ανθρώπινο είδος δημιουργεί αφηγηματικές δομές από τους προϊστορικούς κιόλας χρόνους, αφού η αφήγηση αποτελεί κατά βάση μια ανθρώπινη πρακτική επικοινωνίας. Η παρούσα διπλωματική εργασία στοχεύει στη δημιουργία ενός Κέντρου Αφήγησης, στο κέντρο της Αθήνας, στους χώρους του οποίου θα μπορούν να αφηγηθούν όλες οι ιστορίες, ανεξαρτήτως θεματολογίας. Η τοποθεσία του Κέντρου βρίσκεται πολύ κοντά στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, έτσι σε θεωρητικό επίπεδο διερευνήθηκε η σχέση της αφήγησης, με την μνήμη, την ιστορία και το θάνατο. Σε επίπεδο πόλης προτείνεται μια ενοποιητική πορεία του αρχαίου νεκροταφείου του Κεραμεικού με το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η διαδρομή αυτή θα αποτελεί μια σειρά αφηγήσεων οι οποίες θα εξιστορούνται σε συγκεκριμένα σημεία με μυθολογικό και αφηγηματικό ενδιαφέρον. Εννοιολογικά προτείνεται η σχέση των χώρων των νεκρών με την υπόλοιπη πόλη να αποτελεί μια σχέση αλληλοδιείσδυσης, με τους πρώτους να αποτελούν χώρους μνήμης και όχι λήθης. Αναφερόμενοι σε ιστορίες, μνήμες ή αφηγήσεις, η έννοια της διαστρωμάτωσης είναι πολύ έντονη. Επανερμηνεύοντας αυτή την αρχή σε σχεδιαστικό επίπεδο, το σύμπλεγμα που σχεδιάζεται αποτελείται από τέσσερα διακριτά εννοιολογικά επίπεδα. Πρώτο σε σειρά έρχεται το βραχώδες έδαφος που χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, το οποίο επιλέγεται να πειραχθεί κατά το δυνατόν λιγότερο. Σε δεύτερο επίπεδο βρίσκουμε τα όμορα κτήρια του οικοδομικού τετραγώνου, τα οποία στη πλειοψηφία τους είναι εγκαταλελειμμένα. Επιλέγεται να  διατηρηθούν ως έχουν, έτσι ώστε να φιλοξενήσουν τις αφηγήσεις του Κέντρου, με τον κενό χώρο να μένει ανοιχτός προς αφήγηση. Έπειτα ως τρίτο επίπεδο διάρθρωσης της σύνθεσης βρίσκουμε τα νέα κτήρια που σχεδιάζονται, στα οποία τοποθετούνται συμπληρωματικές λειτουργίες, όπως χώροι πολιτισμού, έρευνας και θεραπείας. Τα νέα κτήρια έρχονται ως ελεύθερα πρίσματα να ακουμπήσουν το ένα διαδοχικά πάνω στο άλλο. Τα πρίσματα αυτά περιβάλλει ένας εξωτερικός τοίχος, ο οποίος προσδίδει εσωστρέφεια στην όλη σύνθεση. Τέλος, ως τέταρτο ενοποιητικό στοιχείο λειτουργεί ένα διάτρητο στέγαστρο, αποτελούμενο από λεπτά στοιχεία τα οποία σχηματίζουν ένα τρισδιάστατο κείμενο. Το στέγαστρο αυτό διατρέχει τις τέσσερις πλευρές της σύνθεσης, ως νήμα μιας ενιαίας αφήγησης.