Η Λεμεσός είναι η πόλη που με μεγάλωσε. Πριν ξεκινήσω με την διπλωματική μου εργασία, ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με αυτήν. Νιώθω ευγνωμονσύνη για την πόλη που μου έδωσε τόσα πολλά και πλέον ανησυχώ που την βλέπω να αναπτύσσεται με τρόπους που έρχονται σε σύγκρουση με την φυσική εξέλιξή της, εκτός του πλαισίου που θέτει ο μεσογειακός τούτος τόπος.

Τα ζητήματα που αναπτύσσονται σε μια πόλη ξεπερνούν τον καθένα από εμάς. Όμως είναι προσωπική πεποίηθηση και γιαυτό ταυτοχρόνως κινητήρια δύναμή μου πως ενώ δεν μπορώ να διορθώσω τα πάντα, θα κάνω ότι μπορώ. Υπηρετώ τους σκοπούς μου, όπως και ο καθένας από εμάς. Αν αυτοί έχουν εμφυτευθεί μέσα μου σωστά ή όχι, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσα, το οποίο και θα εισπράξει κατά κάποιον τρόπο το έργο μου και θα το κρίνει στο μέλλον.

Δεν αποβλέπω στην φυσική υλοποίηση της μελέτης μου, άλλωστε αυτό θα ήταν παράδοξο. Φιλοδοξώ όμως να αποτελέσει ένα από τα ερεθίσματα ώστε ο κάτοικος της πόλης μου να ξεκινήσει να αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο τον δημόσιο χώρο της πόλης του (μου) ως κοινό. Εξάλλου πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τον χώρο της κοινωνίας;

Η σημερινή επικρατούσα αντίληψη, δηλαδή πως ο δημόσιος χώρος είναι ο εναπομένων χώρος μεταξύ των ρυμοτομικών γραμμών του οποίου η αναβάθμιση εξαρτάται από την αισθητική των αφισών που τον “κοσμούν”, των συντριβανιών και των γκαζόν του, ή και των όμορφων αμαξιών που οδηγούν ή υπάρχουν εν γένει σε αυτόν, δείχνουν την κατάπτωση της αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης ως πολιτισμική οντότητα.

Αυτό αποτελεί την μάστιγα του σύγχρονου αστικού τοπίου. Υπονομεύει την ποιότητα της ζωής μας διότι τελματώνει κάθε προσπάθεια και φιλοδοξία για ένα ποιοτικό δημόσιο χώρο. Η διπλωματική αυτή θέλω να γίνει ένα ερέθισμα ώστε να ξαναθυμηθούμε πως ο δημόσιος χώρος αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο της δημοκρατικής πολιτικής συνεύρεσης για γόνιμη συζήτηση και διαφωνία, ο φυσικός χώρος δηλαδή του πολιτικού πολιτισμού μας. Θεωρώ πως η διάσπαση της κοινωνίας στον φυσικό χώρο σημαίνει και την διάσπαση των κοινωνικών της δεσμών.

Έτσι, με αφορμή αυτές τις σκέψεις, ξεκινώ να ερευνώ μέσω του σχεδιασμού λύσεις για την αναβάθμιση του αστικού τοπίου της πόλης μου. Οι σχεδιαστικές αποφάσεις λαμβάνονται μετά από την αναγνώριση των δεδομένων και την σύνθεσή τους ώστε να τις τεκμηριώνουν. Ξαναλέω, δεν αποσκοπώ στο να λύσω τα προβλήματα του κόσμου, μόνο όσα μπορώ να φτάσω.