Η παρούσα διπλωματική εντοπίζεται στην περιοχή δυτικά του λιμανιού του Πειραιά, στα όρια με τον Δήμο Δραπετσώνας. Μέσα σε μια έκταση που είναι διάσπαρτη με αστικά, βιομηχανικά και ιστορικά κατάλοιπα, διαμορφώνεται νοητά μια πορεία που καταλήγει στη θάλασσα. Προτείνεται η δημιουργία τεσσάρων εμβληματικών αρχιτεκτονικών κατασκευών, οι οποίες τοποθετούνται κατά μήκος της ανενεργής αυτής ζώνης. Πρόκειται για μια ήπια επέμβαση, που στοχεύει στην αναβίωση της περιοχής με νέα χρήση, αφιερωμένη στον ελεύθερο χρόνο. Οι προτεινόμενες κατασκευές, ανακυκλώνουν υλικά και μορφολογικά στοιχεία από τις ερειπιώδεις βιομηχανικές δομές της ευρύτερης περιοχής, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν μέρος του υπολειπόμενου βιομηχανικού εξοπλισμού για την στήριξη, την ανάρτηση, την κύλιση και την βύθισή τους. Επιθυμούμε να αποτελέσουν παραδειγματικά στιγμιότυπα, εναλλακτικών εξελισσόμενων μορφών, δυνητικά επαναλαμβανόμενων, σε μια χρονική αλληλουχία συνεχούς διαδικασίας κατασκευής και αποσύνθεσης. Η παρούσα έρευνα εμφανίζει τόσο ποιητική όσο και λειτουργική διάσταση, αφού τα κυριολεκτικά προσιδιάζοντα περιβάλλοντα και οι ετεροτοπικές εγκαταστάσεις που σχεδιάζονται στο εσωτερικό των κατασκευών, στοχεύουν να ενεργοποιήσουν το φαντασιακό όσων διαμένουν και περιπλανιούνται στην περιοχή. Η πρόταση αυτή αναδύεται ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης με την απόκοσμη και ανοίκεια αίσθηση της εγκατάλειψης που αποπνέει το ερείπιο, επιχειρώντας έτσι την αναδιατύπωσή του στις διαδρομές και τα μονοπάτια νέων περιπλανήσεων.