Μελέτη θεμάτων της ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ού και 21ου αιώνα. Εμβάθυνση στο ιστορικό και θεωρητικό υπόβαθρο αρχιτεκτονικών έργων, κειμένων και μελετών. Πρωτογενής αρχειακή έρευνα, συσχέτιση με τις διεθνείς εξελίξεις και ένταξη στο πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής.

Γίνεται εισαγωγή στην ερευνητική παράδοση των υπολογιστικών προσεγγίσεων του σχεδιασμού από ιστορικής, μαθηματικής και αισθητικής πλευράς και αναπτύσσεται ένα πρότυπο πλαίσιο για την κατανόηση του ρόλου των παραγωγικών μεθόδων στις δημιουργικές διαδικασίες του σχεδιασμού (σύνθεση και ανάλυση). Εξηγούνται βασικές μαθηματικές έννοιες για τις τεχνητές γλώσσες και τα υπολογιστικά συστήματα, και γίνεται ιστορική αναφορά σε συγκεκριμένες υπολογιστικές προσεγγίσεις του σχεδιασμού (Alexander, March, Hillier, Stiny).

Το μουσειακό τοπίο στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας προσφέρει άφθονο υλικό για τη μελέτη της αρχαίας τέχνης σε άμεση επαφή με τα ίδια τα έργα. Αξιοποιώντας τις γνώσεις που αποκτήθηκαν στα υποχρεωτικά μαθήματα Ιστορίας και Θεωρίας, επιδιώκουμε σε αυτό το μάθημα εμβάθυνσης να προσεγγίσουμε κριτικά τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις επιλεγμένων έργων της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής τέχνης (κυρίως γλυπτικής): ως ιστορικών μαρτυριών, ως μέσων κοινωνικοπολιτικής δράσης, ως αισθητικών αντικειμένων, ως τεχνικών επιτευγμάτων και ως μουσειακών εκθεμάτων. Το μάθημα γίνεται με εισαγωγικές διαλέξεις από τη διδακτική ομάδα, επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, προφορικές φοιτητικές παρουσιάσεις και ομαδική συζήτηση. Στο τέλος του εξαμήνου παραδίδεται γραπτή φοιτητική εργασία που περιλαμβάνει ανάλυση ενός έργου, μουσειολογική κριτική της υφιστάμενης έκθεσής του και νέα μουσειολογική πρόταση.Η αξιολόγηση γίνεται με αυτή τη γραπτή εργασία και με τελική γραπτή εξέταση.

Το μάθημα επιχειρεί να αναδείξει τις μεταλλαγές που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες τόσο τις πόλεις όσο και τις αντιλήψεις για αυτές. Στόχος αποτελεί να έρθουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σε επαφή με νέα μεθοδολογικά εργαλεία, ικανά να βοηθήσουν στην κατανόηση των μεταλλαγών αυτών καθώς και της σύνθετης σχέσης που έχει η Πολεοδομία στην Ελλάδα με τις θεωρίες και τις πρακτικές που διαμορφώνονται στον διεθνή χώρο.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα η γαλλική τέχνη επιχείρησε να ξαναπιάσει το νήμα εκεί που το άφησε πριν τον πόλεμο, με τις ανεικονικές πρωτοπορίες να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο. Όχι μόνον τις προπολεμικές πρωτοπορίες αλλά και καινούργιες οι οποίες θα συνεχίσουν στα βήματα των παλιών (Art Brut, Op Art, Nouveaux Réalistes, Neo-Dada, Fluxus, αφηρημένος εξπρεσιονισμός, διάφορες γεωμετρικές τέχνες, κλπ).