Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα η γαλλική τέχνη επιχείρησε να ξαναπιάσει το νήμα εκεί που το άφησε πριν τον πόλεμο, με τις ανεικονικές πρωτοπορίες να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο. Όχι μόνον τις προπολεμικές πρωτοπορίες αλλά και καινούργιες οι οποίες θα συνεχίσουν στα βήματα των παλιών (Art Brut, Op Art, Nouveaux Réalistes, Neo-Dada, Fluxus, αφηρημένος εξπρεσιονισμός, διάφορες γεωμετρικές τέχνες, κλπ).
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα η γαλλική τέχνη επιχείρησε να ξαναπιάσει το νήμα εκεί που το άφησε πριν τον πόλεμο, με τις ανεικονικές πρωτοπορίες να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο. Όχι μόνον τις προπολεμικές πρωτοπορίες αλλά και καινούργιες οι οποίες θα συνεχίσουν στα βήματα των παλιών (Art Brut, Op Art, Nouveaux Réalistes, Neo-Dada, Fluxus, αφηρημένος εξπρεσιονισμός, διάφορες γεωμετρικές τέχνες, κλπ). Η αναπαραστατική ζωγραφική εμφανίστηκε πολύ δειλά στην καλλιτεχνική σκηνή του Παρισιού. Μέσα στις χαωτικές μέρες που ακολούθησαν αμέσως μετά το τέλος του πολέμου στη Γαλλία, η αναπαραστατική ζωγραφική θα έχει λίγους εκπροσώπους στη δημόσια συζήτηση.
Τα εικαστικά πράγματα του ’60 στις καλλιτεχνικές μητροπόλεις είναι ίσως η περίοδος στη μεταπολεμική ιστορία (και μέχρι τις μέρες μας) όπου θα τεθεί το αίτημα της πρωτοπορίας, του πειραματισμού και της αμφισβήτησης πιο έντονα από ποτέ πριν και μετά. Σήμερα είμαστε σε θέση να ξέρουμε ότι (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) το αίτημα της νεωτερικότητας ηττήθηκε στα καλλιτεχνικά πράγματα και σήμερα δύσκολα θα βρει κανείς τη φλόγα του ζωντανή παρά την αδιαμφισβήτητη καθιέρωση των εκπροσώπών του στα μουσεία και τα βιβλία σύγχρονης τέχνης. Το έργο τέχνης γίνεται κάτι εντελώς καινούργιο, ακατανόητο πλέον για τις μεγάλες μάζες και ανοιχτό σε κάθε είδους ερμηνεία.