Η τέχνη (ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, επιτελεστικές πρακτικές) μετά το 1945. Η επίδραση των μεγάλων εκπροσώπων της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Η τέχνη αμέσως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αμερικανικός αφηρημένος εξπρεσιονισμός και ευρωπαϊκός ρεαλισμός. Η γενιά του ’30 και η δραστηριότητα των εκπροσώπων της στην Ελλάδα μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα το δυσκολότερο πράγμα μοιάζει να είναι το να ορίσεις το έργο τέχνης, παρά το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο: δεν έχει πλέον κανένα νόημα ν’ αναρωτιέται κανείς αν ένα έργο μπορεί να είναι τέχνη, αφού η απάντηση είναι πάντα καταφατική (αν κάποιος «καλλιτέχνης» το έχει ορίσει ως τέτοια). Όπως γράφει ο Boris Groys, ένα έργο τέχνης δεν μπορεί σήμερα να «παραχθεί» ως τέτοιο, παρά μόνο να παρουσιαστεί ως τέτοιο. Ή, όπως λέει ο Danto, «τίποτε δεν είναι έργο τέχνης χωρίς την ερμηνεία που θα το καταστήσει τέτοιο». Όμως, σήμερα τα έργα τέχνης δονούνται πολύ περισσότερο απ’ οποιονδήποτε εννοιακό προσδιορισμό ή οπτικό λεξιλόγιο, απ’ τον χρηματιστηριακό τους χαρακτήρα. Είναι απορίας άξιο αν θα μπορέσουμε ποτέ ξανά να δούμε τη ζωγραφική του Van Gogh ή του Picasso ως τέχνη και όχι ως χρηματιστηριακή αξία; Ο Erwin Panofsky παρατηρεί ότι είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί επιστημονικά ποια είναι η καθοριστική στιγμή που ένα κατασκευασμένο αντικείμενο μετατρέπεται σε έργο τέχνης, δηλαδή ποια είναι η στιγμή ὀπου η μορφή επικρατεί της λειτουργίας.
Το μάθημα αυτό θα επιχειρήσει να καταγράψει τις κατακλυσμικές φιλοσοφικές αλλαγές που συνέβησαν στο καλλιτεχνικό αιώνα από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.