Από τα αρχαία δίκτυα της οπτικής τηλεγραφίας έως το σημερινό διαδίκτυο των πραγμάτων, οι τεχνολογίες πληροφορίας και επικοινωνίας διαμόρφωναν ανέκαθεν την χρήση, διαχείριση και αντίληψη του αρχιτεκτονικού, αστικού και γεωγραφικού χώρου. Οι σημερινές ψηφιακές τεχνολογίες επιτρέπουν για πρώτη φορά στους ανθρώπους να επηρεάζουν διαδραστικά το φυσικό κόσμο εισάγοντας νέες σχεδιαστικές προκλήσεις στους αρχιτέκτονες. Πως σχεδιάζουμε διαδραστικά αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα τα οποία αλληλεπιδρούν με τους χρήστες τους με πιο κριτικούς και ουσιαστικούς τρόπους; Το μάθημα εισάγει στο σχεδιασμό και στην κριτική ανάλυση διαμεσολαβητικών τεχνολογιών που συνδέουν ανθρώπους, αντικείμενα και τόπους με αναλογικούς ή ψηφιακούς τρόπους. Συνδυάζοντας θεωρία με εργαστηριακές ασκήσεις, οι φοιτητές μαθαίνουν πώς να σχεδιάζουν, να δημιουργούν, να αξιολογούν, και να κρίνουν αναλογικά ή ψηφιακά διαδραστικά συστήματα, πώς να εξετάζουν την τρέχουσα διεθνή βιβλιογραφία στη σχέση αρχιτεκτονικής και αλληλεπίδρασης ανθρώπου-υπολογιστή και πώς να τοποθετούν το έργο τους στα πλαίσια μιας επιστημονικής εισήγησης. Έμφαση δίνεται στην κριτική σκέψη και στους συμβιβασμούς μεταξύ της τεχνικής πολυπλοκότητας, των τελικών στόχων, των σχεδιαστικών αποφάσεων, της λειτουργικότητας, και της αισθητικής αρτιότητας. Το μάθημα συνδυάζει διαλέξεις, συζητήσεις, αναγνώσματα, εργαστηριακές ασκήσεις, παρουσιάσεις φοιτητών, παρουσιάσεις προσκεκλημένων ομιλητών και μια τελική ομαδική εργασία και διαρθρώνεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη ενότητα προσεγγίζει τη σχέση ανθρώπου-χώρου-πληροφορίας αναλογικά. Η δεύτερη ενότητα προσεγγίζει τη σχέση αυτή ψηφιακά. Το μάθημα στοχεύει στην ανάπτυξη τριών δεξιοτήτων: 1) κριτική κατανόηση της σχέσης πληροφορικής, υπολογιστικής και αρχιτεκτονικής, 2) μηχανική εφευρετικότητα, και 3) τεχνικές δεξιότητες στα ψηφιακά ηλεκτρονικά και στο διαδίκτυο πραγμάτων.