Οι σύγχρονες εικαστικές πρακτικές προτάσσουν έναν συνεχή, ολιστικό νοηματικό μετασχηματισμό όπου κείμενα, αναπαραστάσεις και κατασκευές, συνθέτουν το ενιαίο/αδιαίρετο πεδίο στοχασμού. Το έργο τέχνης ερμηνεύεται ως διαδικασία, επιχειρώντας έτσι να καταρρίψει την κατεστημένη θεώρηση του κόσμου. Η μνήμη, η εμπειρία, η αναφορά και το «εύρημα», είναι τα δυναμικά αρχεία που χτίζουν τα εκφραστικά εργαλεία και τους αντιληπτικούς μηχανισμούς για τη συγκρότηση τόσο του αναπαραστατικού χώρου, όσο και της πλαστικής κατασκευής. Η αφηγηματικότητα των υλικών/τεχνικών και τα κατασκευαστικά συστήματα που τα διέπουν, συγκροτούν τον πολυεπίπεδο εννοιολογικό τόπο της σύγχρονης τέχνης. Το μάθημα εικαστικές τέχνες, μέσα από κείμενα/αναφορές, και από τα πολλαπλά μέσα και υλικά της τέχνης (σχέδιο, χρώμα, φωτογραφία, αρχεία, προπλάσματα, κατασκευές κτλ), διερευνά:
• Τις πρακτικές και μεθόδους που συμπυκνώνουν πολύπλοκες αφηγηματικές δομές για την παραγωγή ιδιαίτερων χωρικών ποιοτήτων.
• Την διατύπωση του υπερβατικού/φανταστικού κόσμου των ιδεών, μέσα από την άρτια/πραγματική κατασκευή.
• Τα εργαλεία της μετάβασης από τον εαυτό, (αυτοαναφορά), στον εξωτερικό κόσμο.
• Τις αιρετικές χρήσεις και εφαρμογές τεχνικών και υλικών ως πρόσθετα αφηγηματικά στοιχεία της κατασκευής.